اقتدار و ابهت، اصلی جدایی‌ناپذیر از مدیریت موفق است و افراد مهربان و دل‌نازک نمی‌توانند در این حوزه پیشرفت قابل توجهی داشته باشند. رهبران برای داشتن رابطه‌ی ایده‌آل با افراد زیردست باید منشی مقتدرانه به همراه مقداری چاشنی مهربانی داشته باشند. یک رهبر مهربان با زیر‌دستانش رابطه‌ی دوستانه‌ای تشکیل می‌دهد که باعث می‌شود هر دو از بودن با همدیگر لذت ببرند. نتیجه‌ی این فضای دوستانه، طراوت محیط کار و بهبود روحیه‌ی کارکنان است. اما رهبر مقتدر با ایجاد فضای سلسله مراتبی، انضباط و فرمان‌پذیری بیشتری برای تحقق اهداف سازمان ایجاد می‌کند. برای موفقیت در مدیریت هر دوی این روابط لازم است.
متأسفانه اقتدار و مهربانی در یک جا با هم جمع نمی‌شوند. مهربانی با کارمندان از ابهت شما می‌کاهد و دستور دادن به زیر دستان صمیمیت را از بین می‌برد. حال که دانستیم نمی‌توان هر دو منش را با دنبال کرد، کدام یک مهم‌تر است؟
- اقتدار یک ضرورت است
شما باید به‌عنوان یک رهبر بتوانید ضرورت اقتدار را درک کنید. این الزام برای کارمندان می‌تواند به‌صورت اجباری یا اختیاری باشد. برای مثال اغلب کارمندان به دلیل ترس از اخراج شدن از دستورات شما اطاعت می‌کنند. اما شاید عده‌ی دیگری از کارمندان ابهت رهبری شما را می‌ستایند و با کمال میل از دستورات شما اطلاعت می‌کنند تا شخصیتی مانند شما کسب کنند. بدون توجه به نوع التزام، ابهت یک ضرورت اساسی برای رهبران است. اگر کارمندان برای شما احترام قائل نباشند، احتمالا دستورات را پشت گوش خواهند انداخت یا این‌که کنترل آن‌ها از دستتان خارج خواهد شد. نتیجه می‌گیریم که به دلایل ذکرشده، ابهت مهم‌تر از محبت است.
- تعادل ایجاد کنید
در نظر گرفتن تصویر ذهنی دیگران از شما به‌عنوان برند شخصی بسیار مهم است. در هر مجموعه‌ای محبت و صمیمیت بیش از حد، جنبه‌هایی از ابهت شما را کاهش دهد؛ اما افراط در اقتدار نیز مشکلات خودش را دارد. همواره سعی کنید که تعادلی بین احترام و محبت پیدا کنید و برای خلق شخصیتی که می‌خواهید به‌عنوان رهبر نمایش دهید، از هر دو جنبه استفاده کنید.
